Wi mööt wech hier
Von Klaus Finke
Een Obend in´n Harfst negenteinhundertfiefunveertich in´n lütten Dörp bi Magdeburg. Se seten tosomen in eeren lütten Kabuff in´n Pfarrhus un snackt ganz lies. Se: dat wür een ole Fru mit twee Döchtern. De een wür wat trücht bleeben, nich klor in´n Kopp. De anner het sülms twee Kinner: een Deern vun sößtein und een lütten Jung vun eenunhalf Johrn, de slöpt all.
Wi mööt wech hier, wispert de junge Fru un de Ole stimmt to. Morgen schall dat losgoon. Mang de russ´schen Soldaten is nich good sien. De gaht överall ut un in un grieb sick wat se kreegen künnt: Freten, Smuck, Klocken un Fruunslüüd. Dat Wedder schull good blieven. Dörch Magdeburg no West door schall dat een Koolgruuv geven un een Isenboon. Dor wüllt se hen un so packt se all´ns tosomen un leggt sick slopen.
Annerndaags freu an´n Morgen deelt se sick op. De ole Fru un de tüdelige Dochter gaaht vör sick, dormit dat nich so opfallt, wenn se all tohop löppt. De lütte Jung sitt in sien Kinnerwogen op dat Gepäck, de Fru schuuft vun achtern und de Deern hät een Tampen vörn anbunnen un treckt vorwards. An de Sied klappert de Pisspot vun den Lütten vör sick hen. So geiht dat Stünn üm Stünn. Af un to geit een Rad af, dat mutt wedder ranset war´n. Af un to steiht de Jung op un kreiht Oma? Oma? Tante Totte? Denn möt se em fasthullen, dat he nich rutföllt. Denn kreeg he een Tweeback, dat he sit un to doon het, un sien Snut höllt.
Dörch Magdeburg wür nich swoor to goon. Dor würn soveel Lüüd ünnerwegens, de Straaten weer´n all klaar vun Schutt. Denn gung dat wedder dörch de Natuur.
Bi´n lüdden no´n obend to, komen se nah no de Grens, un nu heet dat oppassen, dat se keen Possen in de Arme löppt. De Jung kreeg een Tweeback no´n annern un op eenmol heet dat: „Stoj!!“ Nu suust jüm dat Hart inne Büx. Achtern Busch keem een Russen vör, son ganzen jungen, dat Gewehr över den Arm. Dor steit de lütsche Jung in sien Wogen op, kreiht: „Hä, Hä“ un hölt em sien Tweeback hen. De Soldat weet nich wat he seggen schall. Denn grient he över all veer Backens, smeet dat Gewehr hen, nöhmt den Tweeback, bit´n Stück av un denn griept he sick den Lütten un smitt em in de Luft un fung em op un nochmol un nochmol. Denn hölt he dat Kind op den Arm un knutsch em af un set dat wedder in den Wogen. Denn wiest he över de Grens no de annere Sied un seggt: „Dawei, dawei“.
Dat laten se sick nich tweemol seggen. De Deern treckt wat dat Tüch hölt, de Fru schuuft mit een Hann´. Mit de anner hölt se den Jung fast. Dor gung mol wedder dat Rad af. Ditmol avers mutt dat ersmol wieder gohn. Se smit dat Rad in´n Wogen. No korten is de Russ nich mihr to seen: se sünd op de Westsied. Nu noch´n Stück un denn ersmol verpussen.
Halv Stünn later hebt se ok de Isenboon funnen und dree Stünn later köm de ole Fru mit de anner Dochter. An´n End vun de Isenboon hebt se `n poor open Waggons leddich vun Kooln avers vull vun Minschen un ob een dorvun warden se nu rophüsert mitsamt den Kinnerwogen. Dor seten se nu in Ruß un Grus. Avers denn ruckelt dat un los gung de Reis. Dor leeg se sick in de Arme un weent vör Glück, dat se sowied komen un wedder tosomen sünd.
Dree dog duert de Fohrt bit no Hagen. Un de Lüüd dreiht sick üm un keek weg, wenn wedder mol een min Pisspot utleehnt har.
***
Dieser Beitrag wurde ursprünglich als Kommentar im FR-Blog gepostet. Er wurde hier noch einmal separat veröffentlicht.
Klaus Finke, Hamburg. An Wiehnachten 2015
Zurück zur Startseite des Archivs „Ankunft nach Flucht“ –> HIER.
